να ξαναστήσουμε τη ζωή.

Ελεγεία
Ποιος συμβούλευσε τον κυβερνήτη να χαμογελά στην ολοκλήρωση της εισήγησης του,
δεν του είπαν να το γνωρίζει πως οι νεκροί δεν έχουν ύλη για να αγοράσουν ψεύτικη ελπίδα;
Τ’ άρμενα μας πάνω στην ακτή ξωκείλαν σπάσαν τα κουπιά τους
ξεμείναμε σ’άγριες θάλασσες μακριά απ’ την κοίτη για των νεκρών τον κόσμο
«Στις Κιμμέριες χώρες, και στις πολυάνθρωπες πολιτείες
Σκεπασμένες με μια κρουστή καταχνιά, ποτές δεν την τρυπάει
Ο αχτιδοβόλος ήλιος»
Εκεί ξεμείναν τα παιδιά μας
Και «Στη Νύχτα την ολόμαυρη τη τεντωμένη εκεί πάνω στους άμοιρους ανθρώπους» με τα τραίνα τα μοιραία παράνομο φορτίο που κουβαλούσαν και ψυχές αθώες
το κράτος άλλαζε τις ημερομηνίες για τις δίκες,
ξεχάστηκε η έννοια δικαίου κι οι αργυραμοιβοί μολύναν τους ήθους το ποτάμι
Κι απομείναμε μόνοι δίχως δρόμο με δίχως απόφαση να παραδέρνουμε γιατί ανάγκη ήταν να ξαναστήσουμε τη ζωή.

νάρκης του άλγους δοκιμές

Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές, ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.

Πως σπαράσσομαι συθέμελα
πως ολοφύρομαι
και πως στην θλίψη μπαίνω
σαν που καταλαβαίνω

πως είν η Τέχνη αδύναμη
τον κόσμο δεν αλλάζει
μον φάρμακο γίνεται γλυκύ
σαν η ανάγκη παραστεί
το άλγος κατευνάζει

Και τότε που στην θλίψη αυτή
μόνος βυθίζεσαι αλί
τότε η τέχνη γίνεται
το Μέγα το ένα το πολύ

Το πνεύμα

Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ
καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.
HPAKΛEITOΣ

Το πνεύμα ήταν να μαζευτούμε να απολαύσουμε την ποίηση,
Η πόζα είναι μια εγγενής νόσος κι αυτή.
Είχαμε κάποτε την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει δημοκρατικό βίωμα της Ποίησης.
Διανύαμε χιλιόμετρα αγωνίας για να πιούμε μια στάλα νερό.
Κι άλλες αυταπάτες πολλές, κι όλο λογχίζονταν η συνείδηση από την αλήτισσα πραγματικότητα.
Κι όλο έσφαλνε ο νους και πληγωνόταν τ´ όνειρο.
Ώσπου κάπου ξεφτάει κι εκείνο και γίνεται η τρυφερότητα
ένα κομμάτι μάρμαρο πακτωμένο στη λήθη.

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10160227622662348&set=a.10151604201152348

Γιατί τα κάναμε όλα αυτά

«Γιατί τα κάναμε όλα αυτά,
Kοίταξε γύρω σου την παρακμή»

Κοίταξε γύρω σου το αναίτιο
Και το μάταιο
Τίποτα δεν αλλάζει δομικά ποτέ
Η μόνη ευκαιρία
Να πουλήσεις την –τάξη- σου κάποτε ακριβά

Κι η ποίηση μια φριχτή αυταπάτη κι’ αυτή
Κοίταξε γύρω σου το φριχτό των ματαιοδοξιών
Στη λήθη παφλασμό

Τίποτα απ’όλα αυτά που κάνουμε
δεν απαντά σε ένα- γιατί-
δικό μας η ξένο
όλα αυτά που κάνουμε
εντάσσονται στη λαχτάρα
που λεν ζωή
σ’αυτή τη δύναμη που μας τραβά
να μείνουμε ζωντανοί

Αν οπωσδήποτε θες ένα γιατί
Κοίτα στα μάτια ένα παιδί

Σ. Φάβρος 2014

https://www.facebook.com/photo?fbid=10152821925417348&set=a.431886547347

Της συνήθειας το δηλητήριο

Kαι καθώς ο χρόνος έρεε

και σιγά σιγά είχε όλο πιει

της συνήθειας το δηλητήριο,

Kαι της δίβουλης πράξης

που τα σκοτεινά μέλλοντα

ποτέ δεν θα διέκρινε

γύριζε από θλίψη

και γνώση

γύρω από έναν άξονα

αδύνατο

της πίστης του πληρώνοντας

τις ανάλλαχτες αρετές

και με πόνο αξεδιάλεχτο

για το κακό που πάντα

μαζεύεται ως μοίρα των πολλών