ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ
Ξέπνοη καθώς λυσιμελής, με χορτασμένη τη δίψα για ηδονή
γυμνούς τους κάτασπρους μηρούς και τις λαγόνες
στ’ άσπρα λινά τυλίχτηκε σεντόνια στην δροσερή την κάμαρη
μέσα στο πύρωμα του εκατόφυλλου μεσημεριού
στο καλοκαίρι π’ έσκαγε ο τζίτζικας τ’ οξύφωνο τραγούδι
και ένιωθε μιαν ακριβή στιγμή μεστή τη βύθιση
στο όλον ρευστό που υπήρχε μυστικά και λέγονταν ζωή
Οκτώβριος 2021

---

αναζητούσε τον έρωτα
στην πιο λιτή του μορφή
στην μεσημεριανή του σώματος ηδονή
στο ανατρίχιασμα της γυναικείας σάρκας
που θα μύριζε πορτοκάλι
και θα είχε τη χροιά του παντός
κλεισμένη ως μια πολύτιμη σταγόνα αψέντι
στη φιαλίδιο της μνήμης
η σκιά θα έπεφτε θεραπευτική
κάτω από ένα ήλιο δυνάστη
και το ροδάκινο της θα περίμενε
τρυφερά να φαγωθεί μέσα
σε δροσερές σταγόνες νερού
που θα χοροπηδούσαν ανέμελες και ανυπόταχτες
στην καρδιά του εκατόφυλλου μεσημεριού
κι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι
εκείνη η στιγμή μέχρι το τέλος του χρόνου
Ιούλιος 2017

Σούμα στην ευθύνη

Σούμα στην ευθύνη
Ήθελα να σου πω από τα πριν
Γυναίκα που στέκεις ιδανική και άξια
της φαντασίας και γι αυτό τέλεια
από μακριά εγώ σε θαυμάζω
και σε αγαπάω πιότερο ακόμη
επειδή η σκληρότητα του βίου
δεν σε φθείρει, κι ιδανική σε έχω καθώς
της προσδοκίας λάμπεις τα χρώματα
(γι αυτό αγάπα τη φθορά που ‘χεις στα χέρια)
Ότι λίγη σημασία έχει τι είναι
ή τι δεν είναι (διάλεγε συ
τη μέθοδο του συμπεράσματος)
ο καθένας από εμάς και για τον εαυτό του
περισσότερη έχει σημασία
τι είναι ο καθένας μας στη σούμα
της ημέρας για τους άλλους
εκεί ζυγίζεις την ηδονή
που είναι το εγώ
με την ευθύνη και την ηθική
που είναι το εμείς
και βγάζεις ένα λογαριασμό
μουσική να πούμε ακούω από ηδονή
αλλά κι από ευθύνη μιας και
η μουσική σχηματίζει συνθετικά
στη συνείδηση του ακροατή το ασυνείδητο,
το υπό μια άλλη έννοια αληθές.
Κι αν με ρωτάς το ίδιο κάνω με την ποίηση
που είναι η αναλυτική απόπειρα
του συνειδητού να εκφράσει το ασυνείδητο
απ όταν στάλαξε στο μυαλό μου
οτι είμαστε καθημερινοί και αιώνιοι
μέσα σ αυτό το κάθε μέρα καθημερινοί
να βγάζω τη σούμα της ημέρας
στην ευθύνη προσπαθώ
Αφροδίτες 2015

https://www.facebook.com/photo?fbid=10153821820092348&set=a.10151604201152348

Είμαι καλά, σε σκέφτομαι γλυκά

Είμαι καλά, σε σκέφτομαι γλυκά

θα θελα να φορώ ρούχα μαλακά στο σκούρο πράσινο και το καφέ

να φοράς κάτι απαλό και ζεστό

που να μου δείχνει λίγο από το είναι σου που λαχταρώ

να πίνουμε τσάι γατί θέλω να κόψω τον καφέ

να σε φιλώ να γεύομαι μέσα από σένα τη χαρά, του να ξυπνώ

να βηματίζει ο χρόνος να κολλά στο μέλι αυτής της νοστιμιάς

και να τεντώνομαι ν’ ανατριχιάζω και να κοιτώ τα μέλη σου που τα ποθώ

να μπαίνει ο αγέρας στο σπιτικό

όμορφο μες την απλάδα του και φωτεινό

και να μαι γω εκεί μες τα ρούχα μου τα μαλακά

λευκά τα πόδια σου θωρώντας, ω τα στιλπνά

να αφήνω το χρόνο να μένει απάνω τους που ναι γυμνά

ως πέρα στο πόντο σου στην εβένινη θάλασσα στα άσπρα σύννεφα

κι ας ήταν έπειτα γυμνός να χυνόμουνα στην εβένινη θάλασσα και στ άσπρα σύννεφα

για πάντα να βούταγα γλυκά να με πνίγανε και να χανόμουνα

η εβένινη θάλασσα και τ’ άσπρα σύννεφα που μέσα τους θά μπαινα

Μην φεύγεις μέσα στο όνειρο γύρνα στο σπίτι μας το φωτεινό

Πίνω τον καφέ μου τεντώνομαι

διορθώνω διαβάζω είναι σύντομο το πρωινό

θα ήθελα λίγο να πιώ απο το μέλι σου που θα το πω ζεστό ποτό

Στρατής Φάβρος

Αφροδίτες 2016

Νέο κορίτσι ολόγυμνο

Στην Matilde Morries

Νέο κορίτσι ολόγυμνο το καστανό φύλλο σου

στου γλυκασμού το ελίχρυσο θέρος, στης μνήμης

το θάμπος φέρω κοιμώμενος, της ηδονής μυστικό

μαγεμένο κρατάς το, κρυμμένο ζωόμορφο σύννεφο

στη ζωή και στο σύμπαν ολένα

πως έρχεται στο νου βαθιά φαντασμένο

κι έτσι ωραίο κι απείραχτ’ αμάλαγο

από το φονέα τον άτιμο τον γέρο τον χρόνο

Σχισμή ολοπόρφυρη στην σαγήνη του κόσμου

____________________________________________________________

Νεαρό κορίτσι ολόγυμνο πως στου μεσημεριού

το λαμπύρισμα καστανό το φύλλο σου θάλλει

στου γλυκασμού το ελίχρυσο θέρος

και της μνήμης το θάμπος πως το φέρω κοιμώμενος,

της ηδονής μυστικό μαγεμένο κρατάς το,

κρυμμένο ζωόμορφο σύννεφο

στη ζωή και στο σύμπαν ολένα

και πως στο νου βαθιά φαντασμένο

κι έτσι ωραίο κι απείραχτ’ αμάλαγο στέκεται

από το φονέα τον άτιμο τον γέρο τον χρόνο

Σχισμή ολοπόρφυρη στην σαγήνη του κόσμου

Στιγμή ασημόφτερη που σφραγίζει το φως μου

να πιάσω και να τραγουδώ

Μια ο τυχαίος θάνατος μια το κακό
Έχω βδομάδες τώρα που θρηνώ
Κουράστηκα κι είπα ρημάδες σκέψεις
να ξεκάνω, να πιάσω και να τραγουδώ

Θέλω να πιώ κρασί απ’ το βαρέλι
να τραγουδήσω μέχρι το πρωί
φωτιά στον παγωμένο αγέρα να μυρίσω
φιλί να δώσω σε χείλη τρυφερά
γυμνός να καβαλήσω τη ρούσα μου φοράδα
στιλπνή κοιλιά γλουτούς και ρόδα κόκκινα γι ανθούς

να κοιμηθώ βαθιά με δίχως χορτασμό ανάρια και αθώα
ως της αυγής το μπάσιμο να ιδρώνω
ο μπάτης να δροσίζει μου γλυκά
σε ηδονή αχάραγη να φτάνω και να λιώνω
βανίλια να μυρίζω και να γλείφω, στα χείλη τα παχιά

Στρατής Φάβρος
ανέκδοτο