ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ/ ΔΥΟ ΕΠΟΧΕΣ
Ξέπνοη καθώς λυσιμελής, με χορτασμένη τη δίψα για ηδονή
γυμνούς τους κάτασπρους μηρούς και τις λαγόνες
στ’ άσπρα λινά τυλίχτηκε σεντόνια στην δροσερή την κάμαρη
μέσα στο πύρωμα του εκατόφυλλου μεσημεριού
στο καλοκαίρι π’ έσκαγε ο τζίτζικας τ’ οξύφωνο τραγούδι
και ένιωθε μιαν ακριβή στιγμή μεστή τη βύθιση
στο όλον ρευστό που υπήρχε μυστικά και λέγονταν ζωή
Οκτώβριος 2021

---

αναζητούσε τον έρωτα
στην πιο λιτή του μορφή
στην μεσημεριανή του σώματος ηδονή
στο ανατρίχιασμα της γυναικείας σάρκας
που θα μύριζε πορτοκάλι
και θα είχε τη χροιά του παντός
κλεισμένη ως μια πολύτιμη σταγόνα αψέντι
στη φιαλίδιο της μνήμης
η σκιά θα έπεφτε θεραπευτική
κάτω από ένα ήλιο δυνάστη
και το ροδάκινο της θα περίμενε
τρυφερά να φαγωθεί μέσα
σε δροσερές σταγόνες νερού
που θα χοροπηδούσαν ανέμελες και ανυπόταχτες
στην καρδιά του εκατόφυλλου μεσημεριού
κι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι
εκείνη η στιγμή μέχρι το τέλος του χρόνου
Ιούλιος 2017

στο τέλος της εφημερίας του Λαϊκού

Σήμερα το πρωί
στο τέλος της εφημερίας του Λαϊκού
συναντήθηκα με μια γαζέλα
χρυσή και νεαρή
καστανά και κόκκινα μαλλιά 1 κι 80 ψηλή
με τα τακούνια της
μια χρυσοκάστανη ήταν γοητεία
στα τελευταία είκοσι ή στα τριάντα
ντυμένη ένα φόρεμα ανάριο καφετί
σπαρμένο με κόκκινα λουλούδια
χαιρετούσε γι άγνωστο λόγο
την νοσοκόμα στο ουρολογικό
καλημέρα κύριε γιατρέ!
θυμάμαι την να λέει
Κοιτάζω με, πιο κοντόν της
ως ανάμνηση κοντή
να μαζεύω την κοιλιά
καθώς την ρίχνω στο κρεβάτι νοερά
άδικη που σαι ζωή
δίνεις σε κανέναν κείνο που ποθεί;

Κάποιες επιθυμίες νόστος άμωμος
περνούν και φεύγουν σαν καλοκαίρια
πριν το καταλάβεις δίχως αμαρτίες και νυστέρια
γυμνούλες όμορφες χρυσές σαν άμμος
νόστος γλυκύς αγέρια κι έρωτες
χάλκινα όνειρα στρόγγυλες βιόλες
κορμιά που λιγώνουνε ατίθασα αγόρια
κορμιά που χάνονται γοργά πεφταστέρια

 

Photo : Iwase Yoshiyuki

αναζητούσε τον έρωτα

αναζητούσε τον έρωτα
στην πιο λιτή του μορφή
στην μεσημεριανή του σώματος ηδονή
στ’ ανατρίχιασμα της γυναικείας σάρκας
που θα μύριζε πορτοκάλι
και θα είχε τη χροιά του παντός
κλεισμένη ως μια πολύτιμη σταγόνα αψέντι
στο φιαλίδιο της μνήμης
η σκιά θα έπεφτε θεραπευτική
κάτω από ένα ήλιο δυνάστη
και το ροδάκινο της θα περίμενε
τρυφερά να φαγωθεί μέσα
σε δροσερές σταγόνες νερού
που θα χοροπηδούσαν ανέμελες κι ανυπόταχτες
στην καρδιά του εκατόφυλλου μεσημεριού
κι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι
εκείνη η στιγμή μέχρι το τέλος του χρόνου

θα έπρεπε αυτή η μορφή να υπάρχει;
ή ήταν κάτι που μπορούσε να συγχωρέσει
στην αναζήτηση του ;

Δεν είχε απάντηση, ήξερε μόνο
ότι υπήρχε ο Έρωτας.

Το τρίγωνο

Το τρίγωνο της μαγείας
το τρίγωνο της μύησης
των Bερμούδων το τρίγωνο
τα τρίγωνα του Πυθαγόρα
τα σκαληνά τρίγωνα
το τρίγωνο της χαράδρας της
που ως ο αετός τη λεία του κοιτώ
το τρίγωνο γκρεμός των γλουτών της
το τρίγωνο πίνακας του Μοντιλιάνι
το τρίγωνο υποσχέσεις
σε ρεμβασμούς το τρίγωνο κοίτη κοιτώ
ιδεασμός για μια κατάσταση
όπου στην μήτρα τρίγωνο γυρνώ.

Photo : http://oneinchlunch.tumblr.com/post/107370977524