Poetry Aesthetic Ethics
Ένα Μανιφέστο
Έχω την φαντασία ότι κάπου υπάρχει ένας κόσμος χωρίς πόνο όπου παίζονται ολημερίς μουσικές που κατοικούν μια χαρούμενη αιωνιότητα, ο κόσμος γυρνά μαγεμένος και η μόνη μας έγνοια είναι να διαβάσουμε ποίηση για να μην αδικήσουμε τον συμπολίτη μας σαν τον χαιρετήσουμε. (αυτό σημαίνει Poetry Aesthetic Ethics)
Στο δρόμο για την πλατεία υπάρχουν λεύκες και στην πλατεία μια δροσερή πηγή και ένα πλατάνι• με πέτρες είναι στρωμένη η δημοσιά και η πλατεία, και το απόγευμα κινούμε για μια κοντινή πλαγιά, όπου στρωμένο ένα θέατρο παλιό μας περιμένει.
Σιγά σιγά περνούμε το δάσος και φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου ένα δείλι μας φανερώνεται. Οι δυνάμεις μας αρχίζουν να εξαντλούνται, γελάμε κουρασμένοι στην προοπτική μιας συνάντησης στο ξέφωτο στο κέντρο του δάσους ένα βράδυ με τα χλωμά φώτα από φωτιές αλαργινές. Οι φρυκτωρίες μας στέλνουν μηνύματα φιλίας ο καιρός βουίζει από το γούστο του παρόντος και τις αδικίες που φτάνουν στ’ αυτιά μας πιο γρήγορα απο ποτέ. Μια χλωμή θλίψη μας ζώνει για την αδύναμη θέση μας μα και η επίταση της ζωής. Είθε να κάναμε την Ποίηση Ζωή.
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 