Βιοιατρική

Κάθομαι σε ενα καθισματάκι στην Βιοιατρικη δίπλα στις τουαλέτες και διαβάζω ποστ στο fb.
Ειμαι σε δημόσιο χώρο αλλά δεν παρατηρω ταξιδεύω στο έσω διάστημα.
Η Ποίηση στον παρόντα χρόνο είναι η ποιηση του παρελθόντος χρόνου,θα μάθουμε τα νέα της πολυ αργότερα ισως εντελως αργά, οταν πια εχει προκριθεί από τα φληναφήματα του μαρκετινγκ που θα έχουν αγκιστρωθεί στη μελλοντική γραμματεία. Κανείς δεν ειναι ακόμη ποιητής παρεκτός κάποιων συνταξιούχων που τους αγκάλιασε η ρηχή κοινή γνώμη, εκείνους λένε ποιητές. Που να γράφει άραγε ο νέος Σολωμός ετούτη την ώρα.
Δύσκολο πρόγραμμα σήμερα πρέπει να πάω πιο βαθιά και ταυτόχρονα να παραμείνω επίκαιρος για χάρη του μεροκάματου. Νιώθω το μαστίγιο της υπεπραγματικότητας να χαράσσει βαθιά τη σκέψη μου. Το φαντασιακό μου βυθίζεται στη λάσπη της προπαγάνδας. Αργοπεθαίνω το καταλαβαίνω.
ΥΓ
Μη ξεχάσεις το είδωλο, μη σταματάς ν’ αγαπάς, σταμάτα να θέλεις.