που πας ποιητή μου με τέτοιο καιρό

αχ ποιητή που πας με τέτοιο καιρό
στον τάφο σου λουλούδια να στείλω μπορώ;
παρηγοριά οι στίχοι σου στον έρημο βίο
μονάχος απόμεινα πάλι στο κρύο
αχ ποιητή μοναχός σου ήσουνα πάντα το ξέρω
στη λύπη στα βάσανα στην αρρώστια στον στίχο
κανείς δεν σου στάθηκε, όπως δεν στέκεται ο κόσμος
σκληρός ρεαλισμός της ζωής μάταιος δρόμος
όμορφες πόλεις με μάγια κι έρωτα, βρωμούν τα χαυτεία
σκοτώνουν τους σκύλους σαν γεράσουνε έμαθα
μα σκοτώνουν κι άνακτες της ιστορίας σαν κληρώνει ο νόμος
νυχτές ατέλειωτες ταξίδι μαγεμένο σε θυσίας χορό
μα μια νύχτα ξημέρωσε με το τέλος γραπτό

κι όλα σταθήκαν ακίνητα όλα αλλάξαν ρυθμό

που πας ποιητή μου με τέτοιο καιρό
στον τάφο σου λουλούδια να στείλω μπορώ;
παρηγοριά οι στίχοι σου στον έρημο βίο
μονάχος απόμεινα πάλι στο κρύο
αχ ποιητή μου μοναχός σου ήσουνα πάντα το ξέρω
στη λύπη στα βάσανα στην αρρώστια στον στίχο
κανείς δεν σου στάθηκε, όπως δεν στέκεται ο κόσμος
σκληρός ρεαλισμός της ζωής ρημάδια στον τοίχο
όμορφες πόλεις με μάγια κι έρωτα, βρωμούν τα χαυτεία
σκοτώνουν τους σκύλους σαν γεράσουν σου λέω
μα σκοτώνουν κι άνακτες σαν γελά η ιστορία
νυχτές ατέλειωτες ταξίδ’ απροσδιόριστο με θυσίες γραμμένο
μα μια νύχτα ξημέρωσε με το τέλος γραπτό
κι όλα σταθήκαν ακίνητα όλα αλλάξαν ρυθμό