H ποιητής

H ποιητής βρίσκεται πάντα σε μια κατάσταση τεταμένης ευαισθησίας υπερβάλλουσας ελπίδας και δραματικής ήττας, έτσι φαντάζομαι την ποίηση και το υποκείμενο που την επιδιώκει.

_________________________________________________________________________

Στην μυθώδη άγνωστη Λυ_Πη

Αναθυμούμαι το μαγευτικό γυμνό γλυπτό της

τα φιλήδονα γεμάτα άγρια προσμονή χείλη τη

Το στήθος της αρμονική Υπερβολή

με ρόδο πορφυρό στην κορυφή

Το κορμί της υπέρκομψο τόξο

τανυσμένο, γλυπτό του Μπερνίνι

Τον πολιτισμό της ηδονής, την τέχνη

του έρωτα της, υπόδειγμα θυμούμαι

Tον πόθο της που άχραντα μέ λουζε

με τη δύναμη του μήποτε πραγματικού

____________________________________________________________________

Η Ποιητής είναι σαν γράφει μια ξεχασμένη νυχτοπεταλούδα

που βλέπει ονείρατ’ ανείπωτα για τον κόσμο που μέλλεται,

κάποτε τα ρήματά του φαντάζουν γραφικά και μόνον

πολύ αργότερα ίσως όταν είναι βέβαια πολύ αργά

κείνα παίρνουν σχήματα ανάμεσα στα σχήματα του κόσμου

και φανερώνεται η κοφτερή διαύγεια του πνεύματος του

να μιλήσει για την αλήθεια του όντος με μια γλώσσα

που κατανοεί την ομορφιά του παρόντος.