με τη γνώση της πίκρας

Με ρωτώ καθημερινά
ώστε η απάντηση να γίνει καθαρή
όπως το κρυστάλλινο νερό
μιας πηγής του υποσυνείδητου
τι θέλεις; τι πραγματικά αναζητάς;
τι βαθιά έχεις ανάγκη;

και τους δρόμους παίρνω
να προσφέρω απάντηση
κάποτε η απάντηση έρχεται
άλλοτε δυνατά άλλοτε υπόκωφα
την θυμάμαι και την ξεχνώ

και ξανά πάλι εκκινώ την επομένη
αυτό το σώμα των απαντήσεων
γίνεται ο αγέρας που μου σφυρά
αυτό η ζωή που πιάνεται
περπατά λαβώνεται στέκεται ξεκινά

πίνω νερό και σπανιότερα κρασί
για να ξεχνώ να ζητάω
σαν ζητάς γίνεσαι στο τέλος χόρτο
τρίβεσαι και πεθαίνεις δίχως θάρρος

Δεν μπορώ να σου επιβάλλω
το γούστο μου αλλά δεν θα πουλήσω
στο διάβολο για να το κάνω
προτιμώ εδώ θνητός Τειρεσίας
να φύγω με τη γνώση της πίκρας