παιδικά κλάματα

Στη επιλογή της βίωσης στην αθωότητα

με το στόμα ρημαγμένο απ της «κακίας» τη γεύση είν’ η αθωότητα.

Είμαστε αθώοι γιατί έχουμε τον διανοητικό έρωτά της αθωότητας.

Ήταν έγκλημα που έγινε από καιρό,γιατί ποτέ δεν μάθαμε να μιλούμε, και ποτέ την ευθύνη να παίρνουμε

Ένα έγκλημα διαρκείας απέναντι σ’ ό,τι δεν γνωρίζουμε
σ’ ό,τι ξένο φαντάζει, είναι να έγκλημα που καλά ετοιμάσαμε
πρόβες κάνοντας στο νου ξανά και ξανά
είναι έγκλημα που καλά μας γνωρίζει

Θέλω να κλάψω σιγαλά σ’ ατέλειωτα παιδικά κλάματα
γιατί την ανάγκη για μια κάθαρση νιώθω
για τα εγκλήματα που κάθε μέρα κάνουμ’ όλοι

θα με δικάσουν κι εμένα, τι να τους πω;
ποια άραγε να ναι η απολογία;

Έχω ανάγκη να μιλήσω;
έχω να ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη
έχω ανάγκη για μια θεραπεία
έχω ανάγκη όλα να τ΄αλλάξω;

Μα σε ποιον να μιλήσω
ποιος θα μ΄ακούσει
ποιος άραγε την ευθύνη θα θέλει;
Και γιατί γι αλλαγή υπάρχει ανάγκη;

———————————————-
———————————————-

ημιτελής πάντα ξεμένει η αιτία
που πόνο ανασαίνει
ατέλειωτο πάντα θα μένει
το τραγούδι που δηλών’ απορία
και γιατί γι αλλαγή υπάρχει ανάγκη
μα ο πόνος θρέφει τ΄αγκάθι