Το μικρό σκυλί – Οιονεί αυτοβιογραφικό μικτό είδος διηγήματος

Ο λογιωτατισμός ο λογιωτατισμός μια σειρήνα μέσα στο μυαλό του μοναχά ή ένα ζήτημα; Ανοίγει τη βεντάλια των ζητημάτων ή αποκρύπτει τις διαστάσεις του με τις αυτιστικές του εμμονές;

Το μικρό σκυλί πιτσίλισε μια μικρή ποσότητα ούρων στην οξειδωμένη βάση μια πέργκολας μόλις δίπλα του, ο χρόνος επιταχύνεται μιλούν με τον Αντίνοο για πράγματα που τους απασχολούν , δρόμοι παράλληλοι κάποτε εφαπτόμενοι και πάλι παράλληλοι ξανά. Τον αγαπά αυτόν τον Κάλχαντα που γερνά αργά μπροστά στα τελευταία του μάτια, με την αγωνία και τον έρωτα των πρισματικών οιωνών.

Ο χρόνος σταματά ξαφνικά,ένα άλλο σκυλί πλησιάζει και γλείφει τα ούρα του μικρού σκύλου επαναληπτικά σα να ναι κάτι που θέλει να το γευτεί καλά, θυμάται ξαφνικά οτι και τα δικά του ούρα έχουν την χαρακτηριστική μυρωδιά των τροφών που μόλις κατανάλωσε. Ο Αντίνοος ως ο επιστήμονας εκ των δύο του δίνει μια ρασιοναλιστική με λίγες πρέζες επιστήμης εξήγηση. Ο Χρόνος επιταχύνεται πάλι θυμάται να ακουμπά τον βραχίονα του Αντίνοου σε χρόνο σταματημένο για να του δείξει έμπρακτα την ενσυναίσθηση του σε όσα του διηγείται.

Μπαίνουν στο μικρό σκοτεινό βιβλιοπωλείο στο κέντρο της πλατείας, ένας αδιάφορος μεσήλικας με πλάτη γυρισμένη στην βιτρίνα χαζεύει κάτι στο Ιντερνετ, η υπάλληλος τους δίνει τους τόμους στους οποίους είχαν γραφτεί συνδρομητές, ο Αντίνοος από την Ελευσίνα και ο Στρατής απ’ το Μαρκόπουλο, πληρώνουν το ποσό της συνδρομής ως ελάχιστο χρέος στον Ποιητή που ταξίδεψε. Γεια σου Γιάννη Τσίγκρα να ναι καλά ο Νίκος Βαραλής που θησαύρισε τα ποιήματα κι ο εκδότης που αποφάσισε την post-mortem έκδοση σου.

Ο Χρόνος τρέχει πάλι σαν ξελοϊσμένο άλογο στις ιπποδρομίες, δυο ψίθυροι στην Πρωτοπορία, μια στάση στο ράφι της εκλαϊκευμένης επιστήμης και μετά στο υπόγειο στο ράφι της Ποίησης. Ο Αντίνοος ξέρει καλά το μαγαζί λόγω γειτνίασης με παλιά εργασία και άλλα που δεν είναι της ώρας. Πίνουν μια μπύρα πιο πάνω, του φαίνεται κουρασμένος, πάλι δεν είπαν όσα ήθελαν πάλι μείναν θέματ’ ανοιχτά, φταίει κι αυτή του η συνήθεια να φτιάχνει παρενθέσεις. Αποχαιρετιούνται.

Κατηφορίζει την Αιόλου μορφές αρίφνητες στο διάβα του όχι άνθρωποι, μα μορφές. Η ελευθερία του λες να ναι μεγαλύτερη απ του φαρμακοποιού στη γωνία της Στουρνάρη με την Οικονόμου; Ποιος είναι άραγε ο κρίσιμος δείκτης για την Ελευθερία. Και μιας και μιλούμε για φαρμακοποιούς θα ταν λες πιο ελεύθερος ο Πεντζίκης σαν μετέφραζε Σουιφτ ή Μαλλαρμέ;

Βγαίνει στην Ερμού τον πλημμυρίζουν ξανά οι μορφές μπαίνει στο κατάστημα γυναικείων εσωρούχων και κάθεται σε μια γωνία στην είσοδο περιμένοντας. Θεέ μου τι σπατάλη ενέργειας όλο αυτό το μεικ απ, τα ζωγραφισμένα φρύδια, το προσεγμένο μανικιούρ των νεαρών γυναικών. Είναι λες θέμα αισθητικής η υπερκατανάλωση ενέργειας ή είναι το καλύτερο δυνατό sic μοντέλο που μπορούμε να έχουμε και η αισθητική είναι μια υπερερμηνεία ή εντέλει το ολόγραμμα του πραγματικού είναι κάτι «Αναγκαίο». Πως θα συμβόλιζαν αυτο το Αναγκαίο οι Ρασελ και Γουαιτχεντ αραγε κι εκείνοι οι Πολωνοί μαθηματικοί ή ο περίφημος Γκέντελ που τους μαθαίναν στο προπτυχιακό της φιλοσοφίας.

Πάλι οι μορφές Ψηλός ευθυτενής συντηρητικός μοιάζει κολεγιόπαιδο μέσα στα καφέ σουέντ παπούτσια του και τα ξύλινα γυαλιά του, κι εκείνο το κορίτσι ημίγυμνο μέσα στο πράσινο φόρεμα που κατέληγε σε σορτς να τυλίγει το κορμί του με δυο μανίκια σαν περιστρεφόμενους κίονες αφήνοντας ακάλυπτη τη λευκή μέση και τα στήθη σαν έτοιμα να αφεθούν ελεύθερα στη βορά των βλεμάτων, θα ταν άραγε μορφές ετούτες η μορφές που θα μπορούσαν να δουν οι κάτοικοι του νησιού της Ουτοπίας. Τι θα μας έλεγε γι όλα αυτά ο Υθλοδαίος ο αφηγητής διακινητής μωρολογίας του Μόρ.

Μένει μόνος μέσα στο βουερό θόρυβο με τις σκέψεις να τον κυκλώνουν σαν εικασίες πρωθύστερες, καθώς ο χρόνος σβήνει η αγάπη του δίπλα αμάραντο ρόδο γλείφει ενα παγωτό χωνάκι κι ένα μικρο μουστακάκι σχηματίζεται στο χείλος της. Ένα δάκρυ κυλά αργά μέσα στα μάτια του για τις άπειρες οντότητες που χάθηκαν για να υπάρξουν ετούτες, που το προσπερνούν και χάνονται, στη λήθη που χάνονται ενός μέλλοντος που δεν τις περιέλαβε στις περιγραφές του.