Κι όσο καθένας ζει
μαθαίνει να θυμάται
πως είναι πάντα μοναχά
ένα μικρό νησί
που μόνο μεγαλώνει
σαν το θυμάτ’ άλλα νησιά
να νοιάζεται δίχως να περιμένει
μα όλο να δίνεται σε θάλασσα
κι άφρο, στην μοναξιά,
που χει παντοτινό γαμβρό
έτσι ειν’ η μοίρα,
τ’ αδράχτι της κλώθει
στα νιάτα τη χαρά
στα γηρατειά τη γνώση
Στρατής Φάβρος - Strates Fabbros 