Δυο ποιήματα

Ρίγη σου στέλνω μοναξιάς
στις άδειες κείθε από διαβάτες
της επαρχίας αλέες
σε παγωμένες γέφυρες και σε στενά
πάνω απ’ τις ψυχρές των τρένων τις γραμμές
βράδια Σαββάτου

είναι το δίχτυ μοναξιάς
πoυ σκοτεινό απλώνετ’ ολοένα

κι γω σαν πάντα μοναχός
με ρήματα σπασμένα να μιλώ
που ταξιδεύουν δίχως συντροφιά ή άλλ’ αυτί

απ’ της ζωής το πικραμένο ολήμερο γινάτι

 

 

Χαράματα μόνος στην πρωινή του βοριά ερημιά
μια συμμορία από γατιά
τρέχουν και βρίσκουν μια φωλιά
στην ζέστη κάτ’ απ’ τ’ αυτοκίνητο
ζέστη δίχως επίδομα, πρόνοια απ’ το βίωμα

Τι να σκεφτώ ; Ποια σχολή να εφαρμόσω
στης εικόνας την ανάλυση ; παιδεμός κι εγκατάλειψη
κηπουρός μπερδεμένος σαλός πεσμένος
γνωρίζω δεν γνωρίζω ζωή και θάνατο
αν άμφω δεχτώ στης λησμονιάς τον κάματο

Ω έπεα μύθοι στρεβλά ακατάβλητα
σύννεφα όνειρα πορεία και σήμερα
δεν υπάρχει το σήμερα δεν υπάρχει το χθές
τρέχω σε βρόχο και δεν φτάνω ποτές

 

 

Charles Corbet, Melancholia, c. 1910, autochrome 8,5×10