Ο Χρόνος που περνά

Ο Χρόνος που περνά, ο κοινός χρόνος ο χρόνος που μετρά
κι ο χρόνος ο δικός μου, που δίχως το γεγονός ν΄αλλάζει κυλά,
ν’ αναζητώ δεν μου ζητά,να υπομένω να στοχάζομαι
κι αγάπη να φθέγγομαι με κάνει σιωπηλά
έρωτα κι υπομονή για το κόσμο κεί έξω που πονεί κι είν΄αυτή μόνη πραγματικότητα στου σύμπαντος την εκκωφαντική σιγή.
Ο κόσμος έξω μεταβάλλεται εντός μου και φιλεί.
Κόσμε φίλε Κόσμε των ματιών μα της εμπειρίας και,
Κόσμε της γνώσης της αμαρτίας και,
το Χρόνο που κυλά τίποτε δεν τον αλλάζει κι ο Κόσμος το χρόνο που τα γεγονότ’ αψηφά κι ολοένα νέα σύνορα χαράσσει ξανά
Ο θάνατος θα ρθεί μια στιγμή μα με τίποτε δεν θα μοιάζει μικρή κι ο Κόσμος η Τετρακτύς, ποτές δεν θα χαθεί παρεκτός, με του Κόσμου μου το τέλος, της εμπειρίας Κίρκης, μικρή, με μιαν βύθιση σιγή παρά μ’ οιμωγές ή του κόσμου ανερμήνευτους γόους κραυγές
Ω κόσμε Ω σιγή

Καλή Χρονιά Φίλοι καλοί
κι εχθροί ορκισμένοι ή φανταστικοί