Χαίρετε ξένοι και γνωστοί

σαν όταν πια δεν πιλαλώ
και απο μια τύχη στέκουμαι
σε πέτρα ν’ αποστάσω
κρατάω το κεφάλι μου
και βρίζω από τα δόντια

γιατί απο τη ζάλη μου
που δεν καταλαβαίνω
πως φέρνει ο Δίας τον καιρό
κι η τύχη την ημέρα !

να που στα νιάτα έλειψε
σοφός να μου τα μάθει
και η αγάπη μάχεται
και η αγάπη φτάνει
μα ποιος εβρέθηκε ποτέ,
στο μέγα τούτο κόσμο
όλα να τα ξερε σωστά
σε όλα να μιλάει
το μάθος να ξεχώρισε
από το μαύρο πάθος;

Χαίρετε ξένοι και γνωστοί
φίλοι αντρειωμένοι
κι η ευτυχία τ’ αγαθό
μα ο πόνος το σχολείο
η γνώση πολυθρύλητη
μα ποιος και που την έχει

όλα θα γίνουν κάποτε
κι ο θάνατος κατόπι
ήρθαμε και περάσαμε
και μιαν ανάσα μόνο
που ναι πικρή σα φάρμακο
κι οι ελπίδες ψέμα μόνο