τη ζωή μου τραβώ

Στην ακάματη πληθύ των λαθών μου
τους εχθρούς εχθρούς αρνούμαι να πω
στων καιρών την πλεκτάνη, των δεινών μου
κοιτώ τις πληγές τη ζωή μου τραβώ

Σαν έχω σπίτια και χρήματα σωρό
τόσα που πάνω απ της ψυχής την ανάγκη
είμαι τέρας που βρυχάται με ρυθμό
ανώφελης λαγνείας την απάτη

Στην πλάζ πηγαίνω κάποιο πρωινό
5 ευρώ το εισιτήριο για όλους ζητά η ταμίας στο σκαμνί
Δημοκρατία της ξαπλώστρας οιονεί, σαν ερθεί το θέμα στο ψητό
είναι πιασμένη η ξαπλώστρα λέει η διπλανή

Είναι ένας γρίφος άλυτος θαρρώ
του ανθρώπου να νουθετείς την απληστία
όταν στο ελάχιστο δεν εννοεί καθώς μετρώ
το ελάχιστο να μοιραστεί, την λίγη ευτυχία

Δεν είναι το λοιπό επαναστατικό την πέρα απ τ’ αναγκαίο
να καταργείς την έκπαγλη ιδιοκτησία
είναι ανθρώπινο και αναγκαίο τον πλούτο αγοραίο
να τον μοιράζεσαι σαν που αισχρά σταλίζει στα βιβλία

Εκκίνησα πάλι με στόχο φλύαρο και οχληρό
του βίου να σκεφτώ τη θεωρία
κατέληξα πάλι νωρίς σε τούτο τον τροχό
γρήγορα να κλείνω την διήγηση, την ιστορία

Στρατής Φάβρος
Ιούλιος 2016