Παροξυσμέ Παροξυσμέ όμορφε μου αετέ

Παροξυσμέ Παροξυσμέ όμορφε μου αετέ
ηλίθιος και πένης μέχρι αθωότητας γυμνής
χρυσός αύγουστος δελικανής τηνε θωρεί και λαχταρεί
με ένα λειρί μα τι λειρί σχωρα με θέ μου την πονεί

Μου είναι αδιάφορο αν ο κόσμος είναι διάφορος
Εγώ θα σφυρίζω παράφορα έναν σκοπό διάφορο
που σαν ουσία παράφορη σκοπό έχει διάφορο

Ολοένα και μεγαλώνει η εντύπωση οτι παίζω σε ένα παιχνίδι
για το ποιος θα κατουρήσει πιο μακριά
κι όλο έρχομαι στη μέση, σιωπηρή καταδίκη
σβήνει το ίχνος μου στην πνιγηρή νυχτιά

έχουμε κάνει λευκά δόντια σαν βρυκόλακες
τρώμε πατάτες και καρότα με εξασθενές χρώμιο
σφάζουμε δυστυχισμένα γουρούνια πρεζάκια
πίνουμε γάργαρο νεράκι με βαρέα μέταλλα
φοβόμαστε τους αθώους επειδή μυρίζουν ζωή
και κάνουμε το σταυρό μας να μας γλυτώσει ο κύριος
απ’ το κακό.