όταν οι σύντροφοι γινούνε καθεστώς

όταν οι σύντροφοι γινούνε καθεστώς
εσύ να μου μιλάς όπως τα βράδια
γυμνά πουλάκια σαν ήμασταν εκτός
στο ουρανό του ωρίωνα την αστρική μας γλάστρα
ξάπλα ανάσκελα να βλέπουμε κόκκινα τ’ άστρα

ειν’ η ζωή μια ρουφηξιά
σε σέρτικο τσιγάρο που μυρίζει
όλη την ύπαρξη στα εξάρχεια βαθιά
νέοι γυρνούσαμε απένταροι, τη νύχτα να ορίζει
και μια καθάρια ελπίδα μοναχά να καθορίζει

κι ύστερα βράδυ αργότερα και πιο μετά
στης νύχτας πια προχωρημένο το αρχείο
τον έρωτα ψάχναμε βραχνά
κλαθμωνος κάπου στα στενά στο υπουργείο
πίσω στη Πλάκα σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο

Στρατής Φάβρος ανέκδοτο