Ποιητική;

IX

Στη μεγάλη εννοιολογική περιπέτεια του Πνεύματος σημασία έχει μόνον η «ηθική» κατάκτηση της Αλήθειας και η διαρκής στοχαστική και εσωτερικά «συνεπής» βιωματική αναζήτηση της κατάκτησής της.

Το ηθικό το δίκαιο και το αληθές κρύβονται στις ανυπόκριτες φόρμες.
Και όχι εκεί που επιτάσσει ο στομφώδης θεσμικός πουριτανισμός,

Ο Θάνατος φαίνεται να είναι ένα γνωσιολογικό όριο,
όλοι συνεπώς τον κοιτούν με μιαν αγωνία,
και υπάρχουν εντούτοις πράγματα
που δεν μπορείς να τα δεχθείς για να μην τον υποστείς.
Είθε η Θεοί να μην σε εισφέρουν σε αυτήν την απέλπιδα θέση.

H γνώση διαβρώνει το κακό,
είναι τελεολογικά αγαθή
σ’ αυτό πιστεύω
Κι όμως μια στάλα κακό
Και μαύρισε η λίμνη της γνώσης
Και δεν υπάρχει ανθρώπου βούληση
Δίχως μια στάλα υποκρισίας
Μια πρέζα φαρισαϊσμού
Μια νύξη υπόγειου ρατσισμού
Βάλτε σεις το όνομα στο κακό.

ΧΙ

Η πίστη είναι κάποτε μια αγαθή νεύρωση. Μια ωφέλιμη αυταπάτη
ή άλλοτε η γενεσιουργός ολοτήτων.

Πόση πίστη περιβάλλει τα γεγονότα και τις «γνώμες μας» γι αυτά;
Πόσο από το υλικό των γεγονότων, είναι αληθής δόξα και πόσο καθαρή πίστη.

Δεν μας το διδάσκει αυτό η παράνοια της ιστορίας η ολιγαρχική της μονομανία
πέρα, καθαρά πέρα από το λογικό και αγαθό δίκαιο των δήμων;

Το σύνολο των εικόνων μας κατασκευάζεται από την απόφαση μας να τις δούμε
Πιστεύω εις μιαν αγία μαγγανεία της πεποίθησης.

ΧΙΙ
Υπάρχει ένας διάχυτος κομφορμισμός της πρωτοπορίας
μια νομενκλατούρα της ποίησης
μια υποκρισία της ειλικρίνειας,
είναι όλα βυθισμένα σε έναν υπόρρητο συντηρητισμό
εκεί που θα περιμέναμε την επανάσταση.
Είμαστε πάντα πειθήνιοι
προσδοκώ μόνον από κείνους που δεν γνωρίζουν
μόνον από κείνους που κάνουν έρωτα δίχως ταυτότητα,
που αυνανίζονται δίχως αιδώ.

Σκέφτομαι την ζωή και τον έρωτα σε ένα
του μυαλού μου Κομπάνι

Στρατής Φάβρος.
Συλλογή Δοκιμές

 

ΥΓ  Άνοιξη 2017

– Δεν διαφημίζω αγαπητοί κι αγαπητές μόνον ψελλίζω
γιατί δεν πουλάω αλλά την τρέλα μου μαδάω
ο τρελός του χωριού σε ένα σοκάκι μιλά
για την τύχη την ζωή τα θεριά

Ο κόσμος όλος μες το μυαλό, να που βουίζει
από του κόσμου όλου το θόρυβο
Ο κυνισμός σου είν’ ειλικρινής
γεμάτος μ’έπαρση μα και βλακεία ατόφια σαν κωμωδία –