Το Τροπάριο της Κασσιανής

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, η που σε αμαρτίες πολλές κυλίστηκε γυναίκα ,
σαν τη θεότητά σου αισθάνθηκε, της μυροφόρου
αφού ανέλαβε το χρέος, μύρα πριν απ’ την ταφή
σου φέρει σε θρήνους οδυρμών παραδομένη.
Αλίμονο μου, Λέγω, ότι μέσα μου υπάρχει νύχτα
και οίστρος ακολασίας και ζοφερός
αμαρτίας έρωτας ασέληνος.
Δέξου μου τις πηγές των δακρύων
Συ που σε σύννεφα της θάλασσας μεταλλάσεις τα ύδατα
Κάμψου απ’ τους στεναγμούς της καρδιάς μου
Συ που τους ουρανούς κλίνεις στην άφατη μεγαλοσύνη σου.
Κι ας φιλήσω ολόγυρα τ’ άχραντα πόδια σου
κι ας τα σφουγγίσω πάλι με τους των μαλλιών μου βοστρύχους.
Αυτά που στο παράδεισο, ο θόρυβος τους το δειλινό
στα αυτιά της Εύας σαν ήχησε, απ’ το φόβο της κρύφτηκε.
Και ποιος το πλήθος να εξιχνιάσει των αμαρτιών μου μπορεί
και τις αβύσσους των δίκαιων για μένα γνωμών σου
ψυχοσώστη σωτήρα μου;
Μην τη δούλη σου παραβλέψεις Συ που αμέτρητο έχεις το έλεος.

Απόδοση : Στρατής Φάβρος

 

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,

τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις

ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.