Ἔτσι, μὲ τὸ «μικρότερο κακό», βάδιζε ἡ μοίρα

Η αυτογνωσία είναι μια ασταθής αρετή
η αυτοθυσία πάλι είναι ένα μετά- γνωστικό στάδιο
είναι τετελεσμένος ηθικός οραματισμός

Κλαίω σήμερα με το βουβό κλάμα
που στα αρσενικά της γενιάς μου παιδιά
εμάθανε να κλαίνε
για μιαν απροσδιόριστη κατάλυσης
δικαίου αίσθηση.
Περνά ολοένα από το μυαλό μου
φορές αστόχαστες ασύνετες
που τη μοίρα πια δεν θωρούν
σε μια πράξη ακραία διαμαρτυρίας
για την βαρβαρότητα να προβώ,
(που είναι σε σύζευξη καθώς φαίνεται
Αμαρτωλή με τον ιστορικά
προηγούμενο σοσιαλισμό.)

«Αυτός, Ο Ζευς, το δρόμο χάραξε
της φρονιμάδας μέσα από τη νομοτέλεια
το πάθος μάθος.
Αυτός σταλάζει στην καρδιά
Πικρό στον ύπνο μας τον πόνο
και στανικά μας συνετίζει.»

Όχι πια Όχι

Δεν απαντέχουμε της φρόνησης το ριζιμιό
Δεν το μπορούμε να πηγαίνουμε με το μικρότερο κακό

Σκέφτηκα έντονα το θάνατο, όχι ως έννοια,
Αφού από δω φαίνεται σαν ένα
Σκοτεινό μαύρο πηγάδι,
ύπνου δίχως όνειρα,
συλλογιζόμενος αλλά, πως διόλου δεν αξίζει
να ζει κανείς σε μια δημοκρατία
που μόνον η φαινομενολογία κατισχύει
η σύμβαση και η φόρμα της τάξης
μιας τάξης άνισης για τον πολίτη,
και γελούν οι ταγοί ακκίζονται
ότι τη γνώση κατέχουν,
για τις όμορφες ψυχές
των πολιτών αδιαφορώντας.

Και συζητώνται οι υποθέσεις στα δικαστήρια
ερήμην των φτωχών, ερήμην ίσως και του δικαίου
στων νομολογιών τον αδήριτο δεσμό
και συνειδητοποιούμε το κακό
και πως οι ζωές ξεγίνονται
και επάνω στα mutatis mutandis
συνεχίζουμε

«Ἔτσι, μὲ τὸ «μικρότερο κακό», βάδιζε ἡ μοίρα
ὡς τὴν αὐγὴ τ᾿ Ἁγι᾿ Ἀντωνιοῦ, μέρα Τετάρτη
ποὺ ἦρθαν οἱ καβαλάρηδες καὶ τὸν ἐσύραν
ἀπὸ τῆς καύχας του τὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν ἐσφάξαν.»*

Άλυτες έχω ακόμη φυσικά δουλείες με τη ζωή.

Εκείνη τη βαθιά ώρα της θλίψης
Ποτέ περισσότερο πεπεισμένος
για το μεγαλείο και το γελοίο
η ποταπό η όπως σκέφτεστε να το πείτε
με όλη την οργή και τη θλίψη ,
που ενσωματώνει ο άνθρωπος

η καρδιά και ο νους μου σα να
ξαναβρίσκουν το στόχο τους
καθώς αναστοχάζεται μόνη της στο νου μου
η ομορφιά του κόσμου

«Έτσι, σε τούτη την κόλαση, μυστηριώδεις μελωδίες
και βάναυσες εικόνες χαμένης ομορφιάς
θα έφερναν πάντα σε εμάς, καταμεσής του εγκλήματος και της τρέλας, την ηχώ αυτής της αρμονικής ανταρσίας
που μαρτυρεί στους αιώνες το ανθρώπινο μεγαλείο».**

Για τη σύνθεση Στρατής Φάβρος

* Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ
** Α.ΚΑΜΥ